Mój pierwszy dzień w Meksyku

Nie chcę chwilowo myśleć o tym, co jest, a raczej, czego nie ma, więc cofnijmy się w czasie o prawie dwa miesiące. Nigdy nie napisałam, jak wyglądał mój pierwszy dzień w Meksyku. Cóż, tak naprawdę nie był łatwy, a ja nie szalałam z radości. Otumaniał mnie gorąc, ból nogi, a mój system nerwowy krzyczał „dość” z powodu nieogarniania nowego świata, w którym się znalazł. Ale zacznijmy od początku, od momentu postawienia stopy na meksykańskiej ziemi.

Tak naprawdę ciężko stwierdzić, kiedy ten moment dokładnie nastąpił, bo nie wysiadaliśmy z samolotu na płytę tylko do tuby. Następnie razem z tłumem współpasażerów szliśmy długo, długo i długo aż doszliśmy do kontroli granicznej. To tu mieli zdecydować, czy wpuszczą cię do kraju. Przeczekałam swoje, pokazałam wypełniony formularz, który dostałam wcześniej w samolocie, pan zadał mi kilka pytań na temat celu mojego przyjazdu, przybił pieczątkę i już. Zostałam oficjalnie wpuszczona do Meksyku na 180 dni! Teraz muszę tego papierka z pieczątką strzec jak oka w głowie i okazać go przy wyjeździe, bo inaczej mogą być problemy.

Następnym etapem była kontrola bagażu (także głównego), która przyprawiła mnie o lekkie nerwy z powodu JABŁKA, które wiozłam ze sobą od Brukseli. Otóż regulamin głosił, że nie można wwozić do Meksyku m.in. żywych zwierząt, owoców, nasion czy leków w większej ilości. Leków miałam od groma (minerały i suplementy na 5 miesięcy), ale na to machnęłam ręką. Natomiast co z jabłkiem, co jak je znajdą?!? Po chwili namysłu postanowiłam się go pozbyć. Teraz to śmieszne, ale też byście trochę panikowali, jakbyście przekraczali meksykańską granicę :D. Oczywiście do niczego się nie przyczepili, rutynowo prześwietlili bagaż i byłam wolna, gotowa, by wyruszyć w głąb kraju moich marzeń. Yes!

Zaraz po wyjściu zobaczyłam kantor, wymieniłam 100 dolarów po kiepskim kursie, kupiłam bilet na autobus do centrum i udałam się na poszukiwania stanowiska nr 67. Gdy wreszcie wyszłam z hali, uderzyła mnie fala gorąca i zaduchu. A ja w długich dżinsach i zabudowanych butach.

Po drodze zobaczyłam, że koleś, którego kojarzyłam z samolotu (trudno przegapić kogoś z kolorowymi dredami zawiązanymi w kok na czubku głowy) idzie prawdopodobnie na ten sam autobus, więc zagadałam i zaczęliśmy szukać stanowiska razem. W autobusie trochę pogadaliśmy, okazało się, że jest z Węgier, a jego sposób na życie to popracować, odłożyć kasę i wyjechać w podróż. Właśnie zaczynał kolejną, bez większego planu, nie miał biletu powrotnego na Węgry ani nawet hostelu na najbliższą noc i nie wiedział, gdzie pojedzie dalej. Kiedy powiedziałam, że ja sobie zarezerwowałam hostel na najbliższe dwie noce, uśmiechnął się i stwierdził, że wszystko lubię mieć zaplanowane. Hym.

Na dworcu autobusowym w centrum Cancun pożegnaliśmy się, on poszedł szukać jakiegoś hostelu, a ja swojego, Mundo Maya. Wytoczyłam się z dworca z moją wielką torbą na zalaną żarem ulicę, w ręce dzierżąc mapę i szukając jakichś tabliczek z nazwami ulic, żeby zorientować się, gdzie jestem i w którą iść stronę. Zaraz wypatrzył mnie jakiś miejscowy i zaoferował się, że mi pomoże. Od razu wyczułam, że nie jest to bezinteresowne, ale zgodziłam się, bo czułam się totalnie zagubiona. Pędził przed siebie prowadząc mnie do skrzyżowania z ulicą, na której miał być mój hostel, a ja próbowałam za nim nadążyć ciągnąc moją wielką torbę przez wszystkie wielkie krawężniki. Nie przyszło mu nawet do głowy, żeby mi z nią pomóc. Gdy już doprowadził mnie do skrzyżowania, powiedziałam, że dalej poradzę sobie sama, bo chciałam się go pozbyć i nie chciałam, żeby potem żądał ode mnie kroci za maszerowanie ze mną przez pół miasta. Zapytał żałosnym głosem cwaniaczka, czy mam coś dla niego za wielką przysługę, którą mi wyświadczył. Jeszcze się za bardzo nie orientowałam w wartości peso i nie wiedziałam, ile mu dać. Powiedział, że chciałby mieć na napój, który kosztuje 17 peso, więc wyciągnęłam dwudziestopesowy (?) banknot. Zobaczył, że mam w portfelu setkę i nagle to ona mu się spodobała, ale szybko przeliczyłam sobie, że to jakieś 30 zł i stanowczo odmówiłam. Dostał w końcu 20 peso, ale teraz dałabym mu góra 5, a najchętniej to kopa w dupę za wykorzystywanie ludzi w potrzebie.

I niestety Cancun tak wygląda, bo przyjeżdżają tam rzesze amerykańskich turystów. Będąc białym człowiekiem nie możesz spokojnie przejść koło żądnej restauracji, żadnego stoiska z pamiątkami, bo wypatrzą cię w odległości 15 metrów i zaczną ze wszystkich sił nagabywać. Obejrzenie pamiątek było więc dla mnie w zasadzie niemożliwe, bo niczego nie da się obejrzeć, jak ktoś ci wisi nad głową i pokazuje coraz to gorsze badziewia, jakie ma na stanie. Nie wiem, jakim cudem ludzie uważają to za najlepszą metodę handlu, na mnie nic nie działa gorzej i bardziej odstraszająco.

Wracając do mojej drogi do hostelu. Szłam przez kolejne 10 minut, umierając z gorąca, pocąc się niemiłosiernie i oczywiście w dalszym ciągu ciągnąc mój wielki tobół. Krawężniki były strasznie wysokie i prawie nie było podjazdów. Po drodze trąbiła na mnie każda taksówka. Aż zobaczyłam hostel. Ale byłam po drugiej stronie ulicy, a nigdzie nie widziałam przejścia. Jeszcze nie wiedziałam, że w Meksyku przechodzi się przez ulicę, gdzie się chce, ale i tak postanowiłam to zrobić i przetoczyłam się przez kolejne dwa krawężniki, które rozdzielały pasy ruchu (kto, k****, projektował to miasto). Właściciel hostelu widział moje zmagania przez okno i wyszedł mi na przywitanie. Wyglądałam jak siedem nieszczęść. Gdy już wtarabaniliśmy po schodach moją torbę i pokazał mi, co, gdzie i jak, spełniłam swoje największe marzenie tamtej chwili, czyli poszłam pod prysznic. A potem padłam na łóżku w chłodzącym powietrzu z wentylatora. I bolała mnie noga, czy raczej opadała ze zmęczenia. Towarzyszyło mi to już od Brukseli, przez cały lot, a teraz było chyba najgorzej. Robiło się tylko trochę lżej, kiedy leżałam. Nie wiedziałam, jak mam w takim stanie ruszać w dalszą podróż i w ogóle funkcjonować.

Mimo że trochę poleżałam i odpoczęłam, chyba nawet zasnęłam, noga dalej nie była specjalnie gotowa do dalszego chodzenia. Ale byłam głodna i potrzebowałam też czegoś na śniadanie, więc wyszłam do sklepu. Było już po zmroku. Doszłam zgodnie ze wskazówkami do supermarketu i chociaż miałam wyobrażenie, co chcę kupić, to spędziłam tam dobre 40 minut popadając w załamanie nerwowe. Byłam zmęczona, głodna, zagubiona, ze szwankującą nogą na obcym kontynencie, chciałam tylko zrobić podstawowe zakupy, żeby mieć co jeść, ale się nie dało. Chleb – jakieś ogromne, gąbczaste tostowe wytwory. Żadnych bułek na sztuki. W końcu kupiłam… chrupki. Coś do chleba, czyt. chrupek – tylko Philadelphia. Sery żółte same topione, więc nawet nie ruszałam. Nie znałam żadnych produktów, nie byłam w stanie ocenić, czy ceny są wysokie, czy niskie, wszystko musiałam przeliczać i porównywać do cen innych produktów tego samego typu. Do tego ten totalny stan zdezorientowania, kiedy jesteś pierwszy dzień sam w obcym kraju. Za dużo informacji, których system nerwowy nie nadąża przetwarzać. Kto przeżył, ten wie. 

W końcu zapełniłam koszyk mniej więcej tym, co chciałam i zmęczona oraz zdezorientowana wróciłam do hostelu spać i czekać, że jutro będzie lepiej. I na szczęście było. Wyleczyło mnie Morze Karaibskie.